ZOEK ACCOMMODATIE
Bent u op zoek naar vakantie?
Roter Hahn
Vakantie op de boerderij in Zuid-Tirol
Het afscheidsgeschenk
Een onvergetelijke ervaring in de bergen
Onze koffers waren al gepakt. De vakantie in de hoge bergen was zoals altijd veel te kort geweest. We hadden nog één zonnige middag over en die wilden we gebruiken om nog een paar mooie foto’s te maken.
Een kudde koeien op een bloeiende alpenweide met daarachter de imposante, met sneeuw bedekte bergen in de stralende zon. Een beeld dat vast en zeker ontelbaar vaak is gefotografeerd. Maar er klopte iets niet. Eén van de koeien lag met een opgezwollen buik op haar zijde. “Dat arme dier is ziek”, dachten we. Dus toch geen idyllische foto’s.
Toen realiseerden we ons dat de koe niet ziek was, maar bezig was een kalf ter wereld te brengen. Voor onze ogen kwamen eerst de poten, dan de kop en tot slot een compleet klein kalfje tevoorschijn. Het hele schouwspel had amper een half uur geduurd. We waren er zo door gefascineerd, dat we bijna vergaten foto’s te maken.
De kudde koeien gedroeg zich heel wat professioneler. De ene na de andere tante kwam af en toe langs om de koe tijdens de baring aan te raken en haar troostend over haar kop te likken. Toen het kalfje ten slotte was geboren, verzamelden alle koeien op de weide zich meteen op één plek. Het leek wel, alsof ze een onhoorbare stem volgden. Ze gingen dicht om moeder en kind heen staan en het leek erop, alsof ze een buiging maakten. Daarna keken ze, net als wij, vanaf een gepaste afstand toe hoe de moeder haar kind droog likte. Korte tijd later zagen we de eerste moedige pogingen van het nieuwe lid van de kudde om met behulp van de moeder op te staan.
De zon bescheen de idyllische scène. We konden geen genoeg krijgen van het kleine wonder voor ons. Een vrouw op de fiets bracht ons in de werkelijkheid terug. “Is dit kalfje zojuist geboren?” vroeg ze. We bevestigden dat met stralende ogen. “Waar komen jullie vandaan?” wilde ze weten. “Uit Berlijn”. “Uit de stad? En jullie hebben gezien hoe het kalfje werd geboren?” “Ja!” De vrouw schudde haar hoofd. “Ik woon hier al twaalf jaar en heb zoiets nog nooit gezien”, mompelde ze, stapte weer op haar fiets en reed verder.
Toen pas realiseerden we ons wat een prachtig afscheidsgeschenk Zuid-Tirol ons gegeven had. Lachend reden we de dag erna naar huis. We wisten zeker, dat we weer terug zouden komen.
(door Heidemarie Roßa)
Een kudde koeien op een bloeiende alpenweide met daarachter de imposante, met sneeuw bedekte bergen in de stralende zon. Een beeld dat vast en zeker ontelbaar vaak is gefotografeerd. Maar er klopte iets niet. Eén van de koeien lag met een opgezwollen buik op haar zijde. “Dat arme dier is ziek”, dachten we. Dus toch geen idyllische foto’s.
Toen realiseerden we ons dat de koe niet ziek was, maar bezig was een kalf ter wereld te brengen. Voor onze ogen kwamen eerst de poten, dan de kop en tot slot een compleet klein kalfje tevoorschijn. Het hele schouwspel had amper een half uur geduurd. We waren er zo door gefascineerd, dat we bijna vergaten foto’s te maken.
De kudde koeien gedroeg zich heel wat professioneler. De ene na de andere tante kwam af en toe langs om de koe tijdens de baring aan te raken en haar troostend over haar kop te likken. Toen het kalfje ten slotte was geboren, verzamelden alle koeien op de weide zich meteen op één plek. Het leek wel, alsof ze een onhoorbare stem volgden. Ze gingen dicht om moeder en kind heen staan en het leek erop, alsof ze een buiging maakten. Daarna keken ze, net als wij, vanaf een gepaste afstand toe hoe de moeder haar kind droog likte. Korte tijd later zagen we de eerste moedige pogingen van het nieuwe lid van de kudde om met behulp van de moeder op te staan.
De zon bescheen de idyllische scène. We konden geen genoeg krijgen van het kleine wonder voor ons. Een vrouw op de fiets bracht ons in de werkelijkheid terug. “Is dit kalfje zojuist geboren?” vroeg ze. We bevestigden dat met stralende ogen. “Waar komen jullie vandaan?” wilde ze weten. “Uit Berlijn”. “Uit de stad? En jullie hebben gezien hoe het kalfje werd geboren?” “Ja!” De vrouw schudde haar hoofd. “Ik woon hier al twaalf jaar en heb zoiets nog nooit gezien”, mompelde ze, stapte weer op haar fiets en reed verder.
Toen pas realiseerden we ons wat een prachtig afscheidsgeschenk Zuid-Tirol ons gegeven had. Lachend reden we de dag erna naar huis. We wisten zeker, dat we weer terug zouden komen.
(door Heidemarie Roßa)
